Szkło gięte wykorzystywano w budownictwie już pod koniec XIX w., jednak dopiero w latach 90. XX w. zyskało ono szczególną popularność i zaczęto jest produkować masowo. Przyczyniło się do tego wprowadzenie na rynek pierwszego poziomego pieca do hartowania, wyposażonego w moduł do gięcia szkła. Choć od tego czasu technologia produkcji oraz obróbki tafli szkła bardzo się rozwinęła, etapy procesu gięcia pozostały praktycznie takie same.

Szkło gięte powstaje ze zwykłej, płaskiej szyby float. Pierwszym krokiem w jego produkcji jest dokonanie dokładnych pomiarów tafli. Na ich podstawie odpowiednio się ją przycina, określa wymiary produktu końcowego i, co najważniejsze, konstruuje specjalną formę, o określonym promieniu wygięcia.

Zanim szkło trafi do pieca

Kolejnym etapem jest dokładne oczyszczenie i wypolerowanie formatki, ponieważ pozostawienie na jej powierzchni nawet najmniejszych drobin pyłu lub brudu może spowodować zanieczyszczenie, a nawet pęknięcie szkła. Następnie na szybę nakładana jest mieszanka detergentu, glinu oraz węglanu wapniowego, która zapobiega przyklejeniu się tafli do stalowej formy podczas podgrzewania. Należy także zaznaczyć, że szkło nagrzewa się zdecydowanie szybciej niż stal, dlatego zanim szyba zostanie umieszczona w matrycy, należy ją dogrzać do temperatury wynoszącej około 480°C.

Proces gięcia jest niezwykle czasochłonny, ponieważ temperatura pieca zwiększana jest bardzo powoli do wysokości około 700°C (czyli do tzw. temperatury „czerwonego żaru”). Dzięki temu szkło stopniowo robi się coraz bardziej plastyczne i uginając się pod wpływem grawitacji lub mechanicznej prasy, przyjmuje kształt formy. Istotnym elementem tego procesu jest kontrola temperatury, ponieważ nawet jej niewielka, niezamierzona zmiana może spowodować nierównomierne ugięcie. Kiedy szkło jest już odpowiednio ukształtowane, należy je przez kilka godzin powoli schładzać. Proces studzenia jest zdecydowanie krótszy, jeśli gięte szkło ma być jednocześnie hartowanym.

Gięcie szkła na zimno

Technologia gięcia szkła na zimno to tańsza alternatywa dla standardowej metody kształtowania tafli. Główną częścią tej procedury jest wstępne wygięcie szkła hartowanego termicznie wraz ze specjalną, nieaktywną folią. Następnie wkłada się je do wcześniej przygotowanej formy i umieszcza w autoklawie. Podczas procesu laminacji folia aktywuje się, dzięki czemu po wyjęciu szkła z formy, utrzymuje ono swój kształt. Choć proces ten pozwala formować panele w dowolnym kształcie, jest to technologia stosunkowo nowa, która wymaga dalszych badań i analiz głównie pod kątem tego, jak wygięte w ten sposób tafle będą się zachowywać w czasie wieloletniego użytkowania oraz tzw. efektu spring-back czy zmiany modułu Younga.

Tzw. efekt spring – back to inaczej zmiana promienia krzywizny po wyjęciu szkła z formy. Z kolei moduł Younga (inaczej moduł odkształcalności liniowej lub moduł sprężystości podłużnej) to wskaźnik, z pomocą którego określa się sprężystość materiału podczas rozciągania lub ściskania.

Zastosowanie szkła giętego

Grubość szkła giętego wynosi przeważnie od 2 do 19 mm. Może być ono nie tylko hartowane, ale również laminowane, przez co możliwości jego zastosowania są bardzo szerokie. Wykorzystuje się je zarówno jako element dekoracyjny wnętrz, jak i materiał konstrukcyjny. Z jego pomocą wykonać można szklane ściany działowe, balustrady zabezpieczające schody lub piętra, elewacje, fasady, zadaszenia czy obudowy szybów windowych, a także ekspozycje sklepowe. Do jego montażu można wykorzystać niewielkie okuć punktowe jak z serii Piemonte, co jest bardzo popularnym rozwiązanie, lub klamry z kolekcji Como.